Het zal wel aan mij liggen, maar ik hoorde nooit eerder over deze Amerikaanse mandolinist en songschrijver, die eerst naar het Verenigd koninkrijk verkaste, maar recent, omwille van Brexit-redenen zijn heil zocht -zeer begrijpelijk trouwens- bij onze buren uit Noord-Frankrijk: hij is intussen getrouwd met een Française en vond in zijn nieuwe omgeving al snel aansluiting bij de voornamelijk rock-gerichte muziekscene, die hem en zijn voor Frankrijk aparte muziek snel in de armen sloot. Als Daniel helemaal verstandig was geweest, was hij nog een paar kilometers verder verhuisd en had hij zich bij ons in Vlaanderen gevestigd, maar dit geheel terzijde. Hij zou alleszins een geweldige aanwinst geweest zijn voor ons muzikale toneel van vandaag, aangezien uit deze plaat -zijn derde dus- volop blijkt dat hij zowel de Amerikaanse als de Engelse folk onder de leden heeft en dat het niet bijzonder lang kan duren of we mogen ook Franse accenten verwachten. Die zijn er eigenlijk nu al, aangezien “Tout ce qui fait Toi” van zijn hand is en er daarnaast nog een remake op de plaat staat van “C’est Noyé” van de Amerikaanse Victoria Fox (die mij overigens ook al onbekend was). De woorden van die titel waren de enige woorden die Daniel in het Frans kon uitbrengen tegen de vrouw, die tegenwoordig zijn echtgenote is en die hij ontmoette toen ze in Cambridge woonde.

Dat brengt ons bij de essentie van de plaat: die is autobiografisch en vertelt over een paar sleutelmomenten in ’s mans leven van het voorbije decennium: “Unexpectedly” gaat over de ontmoeting met z’n vrouw, “Tout Ce Qui Fait Toi” over wat het betekent, als je voor het eerst vader wordt, en hoe het is om een kind op te voeden, daar handelt “Being a Boy Over”, terwijl in “Living the Dream” gemijmerd wordt over de verhuis naar Frankrijk en hoe die er moest komen voor een Amerikaan een Française, die samenleefden in Engeland. De cover van Victoria Vox vermeldde ik al, maar de plaat bevat ook drie covers van heuse traditionals: zowel “The Vacant Chair” als “The Parting Glass” handelen over verlies van geliefden en vooral die tweede vind ik indrukwekkend, vanwege de harmoniumklanken, die de tristesse overvloedig in de song injecteren. Traditional n°3 is Blackberry Blossom, waarin de mandoline in duel gaat met datzelfde harmonium, wat mij onwillekeurig deed terugdenken aan de band Patrick Street. Dat was trouwens ook het geval met “White Flower Waltz”, een instrumental die de plaat kort opent en langdurig afsluit en waarin Nestlerode zijn beheersing van de mandoline uitvoerig kan etaleren.

Kijk, ik heb deze plaat nu een vol dozijn keren gehoord en zowel bij mezelf als bij mijn huisgenoten gemerkt dat ze aanslaat: als deze plaat op staat, wordt er echt geluisterd. Dat zegt iets over het stemtimbre en de zang van Daniel, over zijn muzikale kunnen, maar vooral wijst het erop dat dit een heel knappe plaat is, die bulkt van de gevoelige, eerlijke songs en die wat mij betreft, de naam van haar maker voorgoed op de kaart mag zetten!

(Dani Heyvaert)